Er zijn mensen die denken het bewustzijn te zijn.
En er zijn mensen die denken het lichaam te zijn.
Maar kun je deze ook beiden zijn?
Kun je het onsterfelijke, oneindige en het beperkte en sterfelijke zijn?
Is de vis enkel de vis of ook de oceaan waarin hij leeft?
Hoe komt het toch dat we het een wel willen zijn en niet het andere?
Als je beiden niet vergelijkt met elkaar maar simpelweg ervaart, waar ligt dan nog de scheiding in?
Als je opgaat in bijvoorbeeld een heerlijke vrijpartij, denk je dan nog wel dat je enkel bewustzijn bent? En niet dat sterfelijke wezen!
Als je opgaat in bewustzijn of stilte zelf, denk je dan nog wel aan je menszijn? Dat je eigenlijk sterfelijk bent, overeenkomstig je geloof!
Waarom scheiden we deze zaken door ons geloof? Het geloof of ons denken dat zegt dat we enkel… zijn.
Als je de wereld bent die je waarneemt, van moment tot moment, waar ligt dan het probleem?
Past de spiegel zich niet altijd aan, aan zijn inhoud?
Ligt ons zogenaamde Zelf niet juist verborgen in alles en niets?
Maar mensen geloven in een zelf, als een brein of een onafhankelijk bewustzijn. Zoeken een soort van zekerheid. ‘Ik ben dat.’ … ‘Ik ben boeddhist.’… ‘Ik ben atheïst.’… En dergelijke!
Als je alles bent, als de waarnemer en het waargenomene een zijn en niet-twee, zal er dan nog wel sprake zijn van oorlog en onderdrukking op aarde?
‘Ik ben Nederlander en moslim.’ … ‘Ik ben Joods…’ …
Als je geest slechts gevoelig is voor feiten en je geen psychologische zekerheid zoekt, waardoor zul je dan nog afgescheidenheid ervaren?
Weerkaatst een spiegel niet even makkelijk een ongelovige als een gelovige? Of een boom als een steen?…
Kan een spiegel in strijd zijn met zijn inhoud?
Als ons bewustzijn geen verzet pleegt door onwetendheid, zullen we direct zien, dat we alles zijn. Ik ben de wereld die ik waarneem. Probeer dat ‘ik’ niet vervolgens te scheiden van de wereld. Zoals een golf niet te scheiden is van de oceaan.
Er is geen ‘ik’. Slechts zijn, aanwezig zijn. Heel zijn, totaal zijn.
Weet, dat keuzeloos gewaarzijn geen aparte werkelijkheid is maar onze werkelijkheid.
Ik ben, is geen egotrip. Je kunt niet naar keuzeloos gewaarzijn verlangen en het dan bereiken. Als de mens en de waarnemer van de mens tegen elkaar wegvallen, zal er sprake zijn van een innerlijke transformatie. Dan pas zal er sprake zijn van een psychologische revolutie.
Amen.
